door: Lara Savelkoul
Op een maandagavond begeef ik mij richting het huis van Burgemeester Wilma Delissen. Tijdens de laatste week van haar “regeerperiode”. Maar ik kom niet voor Wilma, maar voor haar man Paul. Ik heb zo veel vragen voor hem. Hoe is het nou om “de man van” te zijn? Heeft hij nog een eigen leven? Maakt hij zich wel eens zorgen en waar is hij trots op? Maar ook hele basale vragen. Hoe hebben hij en Wilma elkaar leren kennen, hoe was het leven voordat mevrouw Delissen wethouder Delissen werd. Paul vertelde honderduit.
Ondernemersfamilies
Paul is geboren in Geldrop, waar hij ook Wilma heeft leren kennen en op zijn 19e verhuisde hij naar Beek en Donk. Zowel Wilma als Paul komen uit een ondernemersfamilie. Wilma’s ouders hadden een autogarage, tegenwoordig zou je zeggen, ze waren een autodealer, en de ouders van Paul hadden een handelsonderneming.
Ondernemer tegen wil en dank
Paul had nooit ambities om de zaak over te nemen. Hij studeerde pedagogiek en wilde richting het onderwijs. Maar toen sloeg het noodlot toe. Pauls vader overleed jong en op z’n 21e stond hij voor de keuze. Het bedrijf van de hand doen, of erin springen. Dat laatste werd het, immers er moest brood op de plank komen voor zijn moeder en zijn 5 jaar jongere zus.
“In die periode hebben een aantal mensen me gered”, vertelt Paul. “En dat is het personeel van de zaak van mijn vader, en Wilma.” Het personeel wist hoe het reilde en zeilde en Wilma en haar familie hielpen mee, waren een klankbord en ook op zakelijk gebied waren ze een steun voor de onderneming van Paul.
“Ik heb Wilma wel moeten bekeren”
Paul is al die tijd actief geweest binnen de VVD. Zowel in de provinciaalse als de landelijke politiek was Paul actief. Wilma, die haar wortels in Weert en later in Geldrop had, had meer met het CDA. “Daar heb ik wel wat missie werk moeten doen”, stelt Paul, “want ik heb Wilma wel moeten bekeren”.
In Beek en Donk stond Wilma aan de wieg van de ondernemersvereniging en werd ook haar interesse steeds meer gewekt in de politiek. “Wilma is heel goed in het verbinden en het bruggen bouwen en natuurlijk viel dat ook binnen de VVD op, en zo werd ze gevraagd om mee te doen met de verkiezingen en om dan ook maar meteen lijstrekker te worden.” vertelt Paul met een glinstering in zijn ogen. Dat jaar deed de VVD het heel goed en werd Wilma meteen wethouder.
De combinatie van het ondernemerschap, het gezinsleven en de politieke carrière van Paul en Wilma was gelukkig goed te combineren. De drie kinderen die er ondertussen ook waren, draaiden gewoon in het energieke gezin mee.
Van wethouder naar Burgermoeder
Toen de oudste kinderen al het huis uit waren, kwam er een burgemeestersfunctie vrij in Grave. Door het ondernemersnetwerk en het provinciale en landelijke netwerk van Paul en natuurlijk ook het uitgebreide netwerk dat Wilma had opgebouwd, waren er verschillende lijntjes die naar Grave leidde. “We hebben Wilma gesteund in haar sollicitatie, omdat wij allemaal dachten, dat ze die functie toch nooit zou krijgen” zegt Paul lachend. Met meteen de nuance erachteraan, dat in die tijd veel gemeenten gingen herindelen, dus veel bestuurders die zonder werk zouden komen te zitten, verkiezingen in Den Haag, dus ook veel landelijke kopstukken die beschikbaar kwamen en het feit, dat bijna 20 jaar geleden, het helemaal niet vanzelfsprekend was dat een vrouw deze functie zou bekleden. Dat Wilma het zou kunnen en er heel geschikt voor zou zijn.
De avond dat Wilma werd gebeld door de vertrouwenscommissie van Grave, staat nog altijd in het geheugen van Paul gegrift. Er is flink feestgevierd die avond. Die nacht werd Paul wakker en Wilma zat rechtop in bed. “Zit ik hier met mijn grote mond” zei Wilma verschrikt.
Soms vallen alle puzzelstukjes in elkaar
Burgemeester worden, betekent ook dat er verhuisd moet worden. Dat viel niet in de smaak met de jongste zoon, die moest al zijn vrienden en met name zijn vriendin achterlaten en Paul had natuurlijk nog zijn bedrijf. Maar soms valt alles op zijn plekje. Het wegverhuizen zorgde er voor dat zoonlief er alles aan deed om in één keer zijn rijbewijs te halen. En de nieuwe functie van Wilma zorgde voor veel publiciteit en aandacht. En ondernemers ruiken kansen, dus de maandag dat in de krant stond, dat Wilma burgemeester in Grave werd, stonden bij Paul al mensen aan het bureau die de zaak wilden overnemen.
Ondernemersvlam nog niet gedoofd
Paul werd een ondernemer zonder bedrijf, maar dat duurde niet lang. Een vriend van hem was een bedrijf begonnen dat crematoria ontwikkelde en exploiteerde en daar kon Paul zijn ziel en zaligheid in kwijt. Zijn netwerk en zijn ervaring binnen bestuurlijk Nederland zorgde er voor dat hij ook benaderd werd door gemeenten. Dat in combinatie met zijn neusje voor buitenkansjes, zorgde er als snel voor dat het aantal locaties rap uitbreidde en deze toen nog onbekende markt, goed bediend werd. In 2016 is Paul met dit werk gestopt en werden de locaties doorverkocht naar andere exploitanten.
Gestrikt voor de Zonnebloem
Naast zijn werk is Paul altijd matschappelijk betrokken geweest. Hij is altijd actief geweest als vrijwilliger bij verenigingen. Zowel in ondersteunende als functies zoals het begeleiden van team, als leidende functies in besturen. Met zijn dochter, die heel goed was in het kunstschaatsen, heeft hij heel Nederland rondgecrosst en heeft hij zich ook voor haar vereniging nuttig gemaakt.
Toen Wilma in Peel en Maas begon, wilde ze zo snel mogelijk haar hele gemeente leren kennen. En zoals er nu een afscheidstournee is, zo was er toen een kennismakingstournee. Eén van die kennismakingsdagen was met de boot mee met de Zonnebloem. Na de hele dag meegeholpen te hebben, eindigden Wilma en Paul aan de tafel met de bestuursleden. Hier werd al snel te kennen gegeven dat ze bestuursleden zochten, omdat er enkele bestuursleden er mee gingen stoppen. Paul had daar wel oren naar en achteraf bekende Wilma ook wel dat ze door stiekem met een vinger naar Paul te wijzen, ze de bestuursleden wel op een idee had gebracht.
Zonnebloem is zoveel meer dan alleen die jaarlijkse boottocht
Paul straalt ook zodra hij over de Zonnebloem begint. Het meest trotse is hij op de verjonging die ze voor elkaar hebben gekregen. De zonnebloem heeft het imago om een stichting te zijn die zich inzet voor ouderen met een beperking, maar dat klopt helemaal niet. De Stichting Zonnebloem is er voor iedereen met een beperking, dus ook jongeren.
De jongeren hebben ze met een gerichte campagne benaderd. Folders neerleggen bij sociale werkplaatsen, fysiotherapeuten en gezondheidsinstellingen waar ook jongeren met een beperking komen. Uiteindelijk zijn ze gevraagd om een keer een presentatie komen geven en toen is het echt gaan lopen. Niet alleen het aantal jongeren die meededen nam toe, ook het aantal vrijwilligers nam toe en verjongden. Op dit moment heeft de Zonnebloem een bloeiend onderdeel voor de jeugd dat een voorbeeld is voor de rest van Nederland.
Over twee jaar moet Paul helaas stoppen met zijn bestuurdersfunctie. En daarbij moeten alle losse onderdelen van de stichting samengevoegd worden tot één gemeentelijke bestuur. Paul hoopt dat daarmee niet de energie uit de stichting verdwijnt.
Niet zorgeloos, maar nooit bang
Wilma is veertien jaar burgemeester geweest. Een roerige tijd. De MH17, zware ongelukken, Corona. Heeft Paul zich ooit wel eens zorgen om haar gemaakt?
“Wilma is heel gevoelig, maar kan ook heel goed zakelijk zijn. Ik ben wat dat betreft emotioneler. Zo heeft ze onze oudste zoon getrouwd, dat was het eerste huwelijk dat zij voltrok. Iedereen raadde het haar af, het eerste huwelijk waar zij als trouwambtenaar op trad en dan ook nog bij haar eigen kind. Maar uiteindelijk heeft zij het fantastisch gedaan en heb ik zitten te snikken met een doos tissues in het publiek. Wilma kan dat heel goed. En ze is een open boek. Als ze ergens mee zat, dan kon ze dat altijd thuis aan de keukentafel kwijt. Ik heb me nooit zorgen over haar gemaakt.
In die 14 jaar is de maatschappij wel veel harder geworden. Mensen zijn mondiger en dat gaat niet altijd op een beschaafde manier. Omdat Wilma ook verantwoordelijk is voor uit huis plaatsingen en handhavingszaken, dan wordt het voor mensen heel persoonlijk en vaak kwamen mensen hier dan verhaal halen. Ik deed dan vaker de deur open en kon deze mensen toch meestal wel kalmeren en weg sturen. Wij hebben nooit angst gehad, maar de verhardende maatschappij heeft er wel voor gezorgd dat vanuit de gemeente zichtbare en onzichtbare maatregelen zijn genomen om ons beter te beveiligen.”
Warmte vanuit de gemeenschap is hartverwarmend
Ik interview Paul de dag na het verrassings afscheidsfeest (en Tv-opnames van Omroep P&M) voor Wilma in Doc6 in Panningen. Het was de afsluiter van de afscheidstournee die Wilma langs alle kernen heeft gedaan.
Paul had alle familieleden over laten komen, filmpjes geregeld en mensen getroggeld om het afscheid van Wilma nog specialer te maken. Hij glundert nog helemaal na als hij erover vertelt en ik moet beloven naar de uitzending te kijken op Omroep P&M.
“Wilma heeft genoten van alles en iedereen. Zij zat daar te stralen en ik en de hele familie hebben de halve uitzending zitten te snikken van alle mooie momenten die voorbij kwamen”, vertelt Paul. Hij laat me nog wat filmpjes van de kleinkinderen zien en spreekt zijn waardering uit voor hoe de omroep het allemaal geregeld had.
“Maar niet alleen gisteren was mooi, alle kernen hebben zo hartverwarmend uitgepakt. We zijn zo lief en goed ontvangen. Iedereen heeft dat extra stapje gezet om het voor Wilma een mooie bijeenkomst te laten zijn, dat is echt geweldig.”
Op dat moment komt Wilma net binnen. De brandweer had nog wat leuks voor haar georganiseerd. Ze kwam binnen met een brandweerhelm waar een bloemstuk van gemaakt is. Ondertussen gaat ook de deurbel, nog meer bloemen voor Wilma. Ze straalt en roept wel 10 keer naar Paul: “kijk nou hoe leuk dat ze dit gemaakt hebben! Hier moet ik een foto van maken”.
Nu even helemaal niks
Per 1 oktober is Wilma officieel burgemeester af. Ze hebben elkaar beloofd dat er tot en met 1 januari gewoon van de vrijheid wordt genoten, immers burgemeester ben je 24/7. Maar Paul heeft geen enkele illusie dat hij of Wilma nu alleen maar op de luie stoel gaan zitten. “Sinds dat Wilma heeft aangekondigd te stoppen, worden we overal voor benaderd.” Maar eerst even genieten.
